اولین جمله ای که ما در اول دبستان می آموزیم چیست !؟

بابا آب داد / بابا نان داد...

می دانید اولین جمله ای که انگلیسی ها در دبستان یاد می گیرند چیست؟
من می توانم بخوانم و بنویسم...

و اولین جمله ی ژاپنی ها:
من باید بدانم...

و این است که ما همیشه چشممان به دست پدر است و پدر را ضامن تامین ملزومات زندگی می دانیم و در بزرگسالی نیز حتی زندگی تجملی را انتظار داریم که ارث پدری باشد.

و تلفیق بشه با 

چه کنیم تا کودکمان روز اول مدرسه خوشحال باشد؟

مدرسه رفتن امروزه پیش آمادگی های خاصی میخواهد، قبلش مهدکودک میرن تا دوستیابی را یاد بگیرن تا بازی ها و آموزش های کنار بازی را یاد بگیرن 
بعد میرن پیش آمادگی اول یا پیش یک دبستان 
بعد میرن پیش آمادگی دو  یا پیش دو به قول مادران 
و بعدش قبل از روز اول مدرسه یکی دو مرتبه میرن مدرسه با لباس مدرسه و جایزه میگیرن و درسی نمیخونند 
همراه مادرشون میرن تا نگران نبودن او هم نباشند و بعد روز اول مهر معروف میرسه و کودک با علاقه در این دوران از مدرسه یاد می کنه تا به مدرسه برسه و کم کم از مهد کودک دوستیابب را یاد گرفته
دیوارهای رنگارنگ مهد کودک که خیلی با هنرمندی خانمها و آقایان خوش ذوق کار شده حالا علاقه بچه ها را از دورتر ها در خیابان جذب میکنه، این در حالیه که مدرسه های با دیوار آجری در زمانی حدود بیست سال پیش از خیلی دور ما را با ترس نبودن مادر، روبرو میکرد و بیشتر ماها،۵ ما تمام ساعت های اول روزهای اول مدرسه و اول مهر را گریه میکردیم و همه ستونهای وابسته شدن به مدرسه نگاه مهربان معلم کلاس اول بود و همه مامان ها امیدشون به شخصیت پر توان این معلم عزیز بود
اولین درس های ما یاد گرفتن مداد دست گرفتن بود، چطور مداد را درست بگیریم دستمون و الان بچه های اول دبستان به خوبی مدادگیری! و نقاشی را بلدند، شاید از قبل مدرسه معلم خصوصی هم داشتند، منتور اخلاقی هم شاید در یک تدریس خصوصی تجربه کردند، بلدند کمی حتی ارف کار کنند و خیلی توانایی های دیگه دارند که حتی مادرها از همون ابتدا شاید کمتر بدانند
اما درسهایی که هنوز در ابتدا یاد میگیرند 
بابا آب داد و بابا نان داد است 

این جای تاسف دارد و ما در بخش آموزش و " آموزش خصوصی " خیلی کارها کردیم اما این مسئولیت را همچنان از بالا به عهده پدر گمارده اند! چرا؟ 

در کشور ایران

بابا آب داد / بابا نان داد...
-  اولین جمله ای که انگلیسی ها در دبستان یاد می گیرند چیست؟
من می توانم بخوانم و بنویسم...

- اولین جمله ی ژاپنی هادر کتاب های مدرسه:
من باید بدانم...

و این است که ما همیشه چشممان به دست پدر است و پدر را ضامن تامین ملزومات زندگی می دانیم و در بزرگسالی نیز حتی زندگی تجملی را انتظار داریم که ارث پدری باشد.

کی قرار است دل به داشته و اندیشه و توان خودمون ببندیم؟!
پدر تا سالها برای کلاس کنکور و کلاس آنلاین و تدریس خصوصی عربی و تدریس خصوصی حسابان و تدریس خصوصی زبان انگلیسی که شاید هیچوقت هم نتونستیم چند جمله را به انگلیسی بگیم و خوب بشنویم و در آخر بار باز هم برای مهاجرت  کلاس آنلاین آیلتس و تدریس خصوصی تافل میخواهیم چرا؟!

اول باید توانایی شخص خود را بشناسیم و برای تقویت آن تا رسیدن به بهترین وضعیت خودمان تلاش کنیم